we eten augurken
we drinken palinka
we worden vermoord met uitzicht op Balaton
we zingen hysterisch
we lachen van angst
de dood laat zijn mes achter in de deurgevel
ik dans met mijn vinger over het heft
de dood kent geen naam
de dood heeft hoekige wenkbrauwen
de dood loopt rond in zijn onderbroek
de dood rookt in zijn slaapkamer
de dood ruikt naar aftershave
Hij dacht aan alle avonturen die hij nooit had beleefd, de mensen die hij nooit had ontmoet. Aan de kleine Peruaan met ogen zacht als gesmolten caramel, aan het meisje in Ethiopië dat hem deed geloven in elfjes, aan de mierzoete baklava in een koffietentje in Istanbul, aan het breken van de golven bij de Zwarte Zee. Als hij toch zo’n naam had zoals velen van zijn vrienden, dan zou hij de moed hebben om het op te zoeken.
En dan herinnerde hij zich dat hij gewoon Bouke heette en uit een dorp in Friesland kwam.
Moidemaselletje opent de pot, klak, en rijkt haar arm iets uit.
CHARLES(50),een gigantische pad die als een mens op zijn achterpoten staat, buigt zich tegelijk met mademoiselletje voorover om eraan te ruiken. Hij ademt diep in, zijn neusgaten verbreden zich.
CHARLES
Oh la la
Hij schudt zijn hoofd van ongeloof. Mademoiselletje kijkt hem grijnzend aan en knikt bevestigend.
stille woorden
schrijven voor jeugd
scenario
Iets over mijn onzichtbare superioriteitsgevoel/misantropie. Hoe dat verband houdt met het gebrek aan mobiele, stabiele orde en de keuze voor lichtheid of zwaarte n.a.v. Kundera’s kutboek.
theorie van de schrijfprocessen
DARA
Dit is een vak waar ik veel inspiratie uit heb gehaald. Het schrijven naar aanleiding van verschillende media en gebeurtenissen is een manier van schrijven die goed voor me werkt. Wat ik er uiteindelijk van heb gemaakt zou ik niet een volledig eindproduct noemen. Als ik dat ervan zou willen maken zou ik het thema willen verhelderen. Voor mij persoonlijk heeft het namelijk een duidelijk thema, en om dichter bij de lezer te komen en de lezer iets te brengen zou ik dat iets meer naar de voorgrond willen halen. Al is het op een abstracte manier. In plaats van een eindproduct zie ik het als een experiment dat een nieuwe deur heeft geopend.
Wat een plezier heb ik gehad bij het schrijven van de film en de synopsis. Ik voelde een bepaald soort vrijheid in de lessen waardoor ik precies heb geschreven waar ik zin in had. De synopsis voor de lange film is er eentje die ik misschien ooit nog wel eens terug zou pakken. Het voelde als iets wat ik zelf graag zou willen zien. Het schrijven van ‘La Louisiana’ was ook erg leuk. Ik heb daar een simpele verhaalsstructuur voor gebruik en het schrijfproces verliep redelijk organisch. Wel had ik veel scene’s die ik had uitgedacht pas laat werkelijk uitgeschreven. Hierdoor kwam ik er niet aan toe om evenveel uit te schrijven als ik had gewild. Ik had het blijkbaar ook niet goed opgeslagen waardoor ik het niet meer kan openen en moeilijk converten… Anders had ik het de week na de deadline misschien wel volledig uitgewerkt. Dat was het plan.
Voor dit vak wilde ik graag weer eens proza schrijven. Ik merkte dat ik daar even aan moest wennen, voornamelijk omdat het voor een bepaalde doelgroep was. Ik heb geen kinderen in mijn omgeving en vond het daarom moeilijk in te schatten welke woorden en zinnen ik wel of niet kon gebruiken voor een bepaalde leeftijd. Om deze verwarring me niet in de weg te laten zitten en omdat ik bang was dat het me niet zou lukken de pagina’s vol te schrijven begon ik maar gewoon zonder al te veel na te denken. Uiteindelijk is er redelijk wat uit gekomen. Ik vind zelf de verhaalopbouw nog een beetje slordig en zou er nog een ronder einde van willen maken. Maar ik ben in ieder geval blij dat ik de proza-uitdaging aan ben gegaan gezien ik daar veel plezier in heb, het graag wil blijven oefenen en ik aan mezelf heb bewezen dat ik wel degelijk in staat ben om pagina’s vol aan proza te schrijven.
Het proces ging moeizaam. Ik besloot op een gegeven moment mijn leervraag niet meer te willen behandelen. De beoordeling sprak het advies van mijn tutor compleet tegen. Ik begreep niet hoe deze tot stand was gekomen na het gesprek dat ik met haar had. Graag bespreek ik dit in het voortgangsgesprek.
10 wetenschappers staan op de maan. Ze hebben allemaal dikke, lange jassen aan, hoeden op en een paraplu onder de arm. De maan is een oneindig vlak met duinen, middenin het donker. Ze lopen doelgericht in een rechte lijn samen een richting op.
film en dramaturgie
Hoe ik me in dit vak heb ontwikkeld is denk ik vooral op het gebied van kennisopname over filmgeschiedenis en verdieping in aspecten van het maakproces van een film. Ik vond het erg interessant om hierover te leren en was vaak onder de indruk van de films die we moesten kijken. Ook zoomden we vaak in op details, bijvoorbeeld bij het terugkijken van een scene, of bij het bespreken van iemands decoupage. Dit hielp het bewustzijn te vergroten over alle beslissingen die (op basis van de tekst) worden gemaakt en hoe belangrijk het is dat alles helder is.
Ik heb geen tekst geschreven voor dit project gezien er veel teksten werden geschreven en het me inefficiënt leek er meer bij te hebben. Wel heb ik andere teksten bewerkt (gezamelijk besloten, met toestemming of op verzoek uiteraard).
maakproject
Het maakproject was voor mij een wazige tijd. Wat ik me kan herinneren is dat ik hard werkte en probeerde beslissingen te nemen wanneer er iets vastliep in de groep om ons verder te helpen. Ik werkte mee aan de dramaturgie. Ik begrijp niet hoe ik de beoordeling weer in Osiris kan openen, maar als ik het me goed herinner werd er iets gezegd over dat ik verlegen was. Het kan kloppen dat ik niet altijd even vocaal was tijdens de gastlessen, maar dat kwam niet uit verlegenheid. Ik wilde juist mijn energie sparen voor de tijd die we hadden om de voorstelling te maken. Ik had weinig energie wegens persoonlijke redenen en omdat ik daarnaast met mijn eigen toneelstuk in de weer was. Achteraf gezien had ik hierover willen communiceren met de docenten, dan had dit misverstand voorkomen kunnen worden. Wel jammer dat de betekenis van mijn stilte voor me werd ingevuld. Een project beoordelen waar je nauwelijks bij bent lijkt me dan ook een vreemde klus. Misschien is het een idee voor de volgende keer om met iedereen individueel een afsluitend gesprek te voeren?
Het afgelopen half jaar heb ik veel nagedacht over hoe ik me wil verhouden tot de opleiding. Ik had het buiten school erg druk met het maken van een toneelstuk. Daar lag mijn focus op. Daarbij merkte ik vorig jaar dat ik onrecht voelde. Ik zag hoe anderen erg gematst werden en dat ook ikzelf zodra het wat minder ging al gauw versoepeling kreeg. Dit deed me bevragen waarom ik zo mijn best zou doen deadlines te halen en hard te werken. Ik wist immers dat ik ook zonder dat te doen makkelijk over zou gaan.
Zo bedacht ik me dat ik deze opleiding niet voor de docenten volg maar echt alleen voor mezelf. Dit betekent dat ik meer aandacht geef aan de vakken waar ik iets uit wil halen en minder aandacht aan hetgeen wat mij minder van belang lijkt. Bovendien sluit ik minder compromissen. Als ik liever iets afwijk van een opdracht dan doe ik dat. Misschien is dit wat mensen bedoelen met je opleiding zelf vormgeven?
Het toneelstuk waar ik mee bezig was nam wel zo veel ruimte in dat ik ook voor de vakken waar ik meer aandacht voor had niet het uiterste heb gedaan. Met name als het gaat om schrijven voor jeugd en scenario. Ik had graag nog het een en ander uit willen typen voor scenario, en het verhaal voor jeugd een week eerder af willen hebben zodat ik er nog feedback op kon krijgen om het te herschijven. Maar goed, dat is een kwestie van accepteren dat ik niet altijd alles hoef te geven en het niet perfect hoeft te zijn. Ik heb mijn best gedaan en weet precies waar ik nog aan zou werken bij beide vakken, dat is genoeg.
Hoe ik de opleiding wil gebruiken is als een plek om het schrijven te oefenen. Om de gewoonte veel te schrijven diep in me te graferen. En door het veel te doen maak ik vooruitgang. Jaja, oefening baart kunst. Hoewel ik me vorig jaar druk maakte om de kwaliteit van bepaalde lessen door me eraan te ergeren en soms te proberen iets van verandering te initiëren, probeer ik dat dit jaar niet te doen. Ik weet inmiddels dat het balletje altijd wordt teruggekaatst en dat suggesties niet altijd met open armen worden verwelkomd. Ik probeer me de energie dus te besparen door de moeite niet te doen. Het onderdrukken van de frustraties gaat niet altijd voorspoedig, maar ik probeer het vervolgens te laten gaan in plaats van tactieken te bedenken om het aan te gaan.
Het komende half jaar wil ik oefenen in stressloosheid. Grotendeels door wat ik voor schrijven voor jeugd schreef, kreeg ik weer wat extra vertrouwen in mijn eigen kunnen. Blijkbaar kan ik 10 pagina’s proza schrijven, ook als ik dat jaren niet heb gedaan. Ik heb normaliter wel het vertrouwen in dat het goed komt en dat ik hard genoeg werk om dingen in te halen. Maar als ik 100 % vertrouwen zou hebben zou ik helemaal niet stressen. Of veel minder in ieder geval. Ik wil ernaar toe werken om steeds minder te stressen en vanuit rust te werken. Het wordt me steeds iets duidelijker wat mijn schrijfproces is en wanneer ik goed werk. Vanuit rust werken en tijd nemen is een belangrijk aspect daarvan.
zelfevaluatie
découpage